خواستم از سازنده های اسلحه به عنوان سازندگان ابزار قتل انسان ها نقد کنم!
بعد نشستم توی ذهنم بررسی کردم که چی میشه گفت؟!
در واقع چیزی نمیشه گفت و اینها فقط مخترعین زمانند و مخترع هم بنا بر نیاز، چیزی میسازه!
اصلا چه نیازی به اسلحه هست؟
اولین اسلحه ای که انسان، خارج از ابعاد حیوانی خودش یعنی دندون و ناخن به دست گرفت چوب و سنگ بود. که علتش هم مشخصا برای شکار و دفاع از خودش در برابر حیوانات دیگه بود. به مرور زمان این اسلحه ها تکامل پیدا کردن تا به اسلحه های پیشرفته امروزی رسیدن.
شاید بارها این داستان کوتاه را شنیده باشید.
داستان مردی که زیر چراغی توی کوچه درحال گشتن به دنبال چیزی بود. مردی به او رسید و پرسید به دنبال چه میگردی؟ مرد درحال گشتن پاسخ داد به دنبال کلیدم هستم. مرد دیگر پرسید آنرا کجا گم کردی؟ دیگری گفت در زیرزمین خانه ام! وقتی مرد پرسید که خب چرا اینجا را میگردی، گفت چون اینجا نور هست در زیرزمین که نور نیست.
دیشب خواب دیدم که پروانه ام و امروز وقتی بیدار شدم سوال برایم پیش آمده که من حقیقتا انسانی هستم که خواب دیدم پروانه ام یا حقیقتا پروانه
ای هستم که خواب می بینم انسانم.
گاهی اوقات برای اینکه چرا چیزی رو توضیح نمیدم یا اینکه چرا سکوت میکنم، با دیگران دچار مشکل میشم.
موضوع اصلی در واقع اینه که برای توضیح بسیاری از چیزها لازمه تا یک سری پیشنیاز ها وجود داشته باشه و وقتی اون پیش نیاز ها وجود ندارن، گفتن من هم چیزی رو تغیر نمیده و حتی شرایط رو بدتر هم میکنه چون از نظر دیگران حرف های تو چرند به نظر میاد.
یاد حیاط مدرسه افتادم.
فکرش را بکن یک محوطه باز که تعداد زیادی از دانش آموز های هم سن و سال خودت اطرافت رو پر کردن. همیشه سر و صدا و شلوغی هاشون بود. همیشه درباره موضوع بوفه مدرسه و خوراکی خوردن ها حرف زدیم.
درباره بازی هایی که انجام میشد هم حرف زدیم.
چیزی که باعث شد دربارش بنویسم، یک جریان بزرگ از تفکر و بستر همراهی بود که فکر نمیکنم دیگه جایی بشه تجربه اش کرد.
شنیدیم
بودن یا نبودن مسئله این است.
البته فقط تا همین جا!
ده روزی از تولدم میگذره. دوست داشتم روز تولدم تنها باشم و پاشم صبح زود برم سمت مادرم. منظورم از مادر، همون مادر سبزینه پوشه که به همه ما زیست بخشیده.
بارها و بارها درباره این سوال که آیا واقعا تفاوتی میان انسان و حیوان هست یا نه حرف زدم و نوشتم و چند برابر بهش فکر کردم!
اکثر مواقع به این نتیجه میرسم که در حقیقت انسان به غیر از یک ری اعمال و رفتار آموخته شده طی قرن ها هیچ تفاوتی با حیوانات نداره و تنها به این خاطر که کنترل بر سیستم رو در دست داره، طبعا ادعا هم داره.
یکی از مسائلی که ذهنم رو مشغول کرده این بوده که واقعا انسان به تنهایی یعنی بدون آموزش های پیوسته ای که بهش داده میشه، این بوده یا نه؟
به محض به دنیا اومدن و حتی شاید پیش از به دنیا اومدن تا آخرین لحظه زندگی و حتی بعد از مرگ همه چیز در زندگی یک انسان شبیه به زندگی انسان هاست و دائما در حال یادگیری انسان بودن.
نمونه هایی از انسان هایی که در بین حیوانات بزرگ شدند وجود دارند و هیچ وقت به زندگی انسانی برنگشتن چون به اون شکل که باید، نیاموختند که انسان باشند.
و کلی حرف پیرو انسان بودن...
