امروز سرعت برما چیره شده است و تماما در اختیار اجراى امور زندگى خود با سرعت هرچه بیشتر هستیم.
گویى تنها انجام دادن و اجراى آن عمل اهمیت دارد نه چرا و چطور آن.
روزمرگى خود را با اعمال و رفتارهایى که در بهترین حالت اگر کسى برایمان تعریف نکرده باشد و خود چیده باشیمش طی میکنیم.
انگار دیگر براى کارهایى که از قبل میکردیم دیگر نباید بپرسیم چرا؛ همانطور که بسیار اشیا به خاطر قدیمی بودنشان با ارزش و مورد قبول اند یا بسیار باور ها که تنها بخاطر سن و قدمت مورد احترامند.
اگر دیگر نپرسیم چرا پس تفاوت ما با یک روبات از پیش کدنویسی شده چیست؟اصلا همین امروز تلاش برآن است که هوش مصنوعی، وراى کدهایش تصمیم بگیرد و حس کند اینطور که اگر روباتی در مقابل دستور شما بپرسد "چرا؟" یعنی پیشرفت کرده است!
برای پیشرفت خود چه میکنیم؟
این ....
